Τίποτα δεν χάθηκε, είπε κάποτε ο μεγάλος Σαίξπηρ!
Ειδικά αυτόν τον καιρό, που το γέλιο μας είναι νευρικό, επειδή στο μυαλό υπάρχει φόβος, υπάρχει ανασφάλεια…
Όμως, τον ήλιο ακόμα τον βλέπουμε να ανατέλλει και το βλέπουμε αυτό, επειδή η Γη γυρίζει!
Όπως θα γυρίσει και αυτή η κατάσταση!
«Ότι είναι να γίνει ας γίνει», αλλά αν ξεχάσουμε ότι «συν Αθήναι και χείρα κίνει», τότε αυτό που θα γίνει δεν είναι μοίρα, αλλά ξεκάθαρη αυτοκτονία…
Επί προσωπικού! Ποτέ δεν έπαψα και δεν θα πάψω (όσο είμαι ακόμα εδώ) να πιστεύω ότι αυτός ο θλιβερός κύκλος θα κλείσει…
Ποτέ δεν θα πάψω να νιώθω ότι έχω ΕΓΩ αυτό το πρόβλημα και αν ο τίτλος του κειμένου, λέει για γέλιο, η απάντηση είναι ΝΑΙ!
Υπάρχει γέλιο, γιατί τη στιγμή που δεν μπορώ να γελάσω, τη στιγμή που δίπλα μου χάνονται άνθρωποι, έστω και αν δεν γελώ, το γέλιο ΥΠΑΡΧΕΙ και απλά δεν γίνεται να εκφραστεί!
Υπάρχει και μια παροιμία που λέει «Το γέλιο και το κλάμα, στον ίδιο σάκο βρίσκονται»!
Και όταν το γέλιο είναι νευρικό, για κλάμα πρόκειται…
«Όσο γελάμε, τίποτα δεν χάθηκε»!
Και να σας πω και το τελευταίο; Ότι ξαφνικά εμφανίζεται, ξαφνικά χάνεται!
Θα με θυμηθείτε!
