Έτσι ξαφνικά, από ένα ύπουλο ανεύρυσμα αορτής, μάς άφησε πριν από λίγες ώρες, χωρίς να προλάβει ν΄ αποχαιρετίσει κανέναν από τον χώρο του μπάσκετ που τόσο λάτρεψε και επί δεκαετίες υπηρέτησε, ο Λάζαρος Παπαδημητρίου. Ήταν 70 ετών.
Η ζωή, δυστυχώς, φάνηκε πολύ σκληρή για τον Λάκη, όπως τον γνώριζε ο στενός πυρήνας των φίλων του, αφού έχασε πριν απο λίγα χρόνα έναν από τους δύο γιους του, τον μεγάλο του, τον Νίκο, από ένα αδόκητο, ανεξήγητο, χτύπημα της μοίρας. Το τρομακτικό αυτό πλήγμα “έπνιγε” τον Παπαδημητρίου έκτοτε.
Ο Λάζαρος έγραψε μακρά θητεία από πολλά μετερίζια στο μπάσκετ. Παίκτης από τη δεκαετία του 1960, με εκκίνηση στο ΑΠΟΕΛ, μετακόμισε στην ΕΠΑ Λάρνακας (όπου παρά το μεγάλο για την εποχή εκείνη ύψος του, αντί μέσα στη ρακέτα τον έβαλεε πλέι μέικερ ο μακαρίτης ο Ανδρέας Γεωργιάδης και τού βγήκε λίρα εκατό η κίνηση αυτή), πέρασε, όμως, τα πιο πολλά του χρόνια στον Κεραυνό. Στον Στρόβολο έμελλε να κερδίσει και τους πρώτους του παγκύπριους τίτλους ως προπονητής (Νταμπλ το 1989). Κατέκτησε τρόπαια και στο γυναικείο πρωτάθλημα, με την Ολυμπιάδα Νεαπόλεως, εργάστηκε και στο ΑΠΟΕΛ (δίπλα στον Τάκη Λύρα και στους έφηβους/παίδες), ακόμη και στο ερασιτεχνικό.
Ο Λάζαρος ήταν από τη φουρνιά των μπασκετανθρώπων, που αγαπούσαν εκατό τοις εκατό το άθλημα και νοιάζονταν για την πρόοδο του σε όλο το φάσμα. Πέρα από τα τεχνικά-προπονητικά του,, ήξερε τα ιστορικά του μπάσκετ στην Κύπρο, αφού το ζούσε από μέσα, παρακολουθούσε τα της Ελλάδας, της Ευρώπης, τα διεθνή, τα αμερικάνικα (NBA, NCAA). Εργάστηκε στον Τύπο κάποιες περιόδους και περισσότερο στην τηλεόραση, σε περιγραφές/σχολιασμούς καλαθοσφαιρικών αγώνων. Είχαμε καλή συνεργασία και βρεθήκαμε σε πολλές μεγάλες διοργανώσεις καλαθόσφαιρας (F4 Ευρωλίγκας, Ευρωμπάσκετ, Παγκόσμια κτλ.).
Τον πήγαινα πολύ τον Λάζαρο, όχι μόνο γιατί μιλούσαμε “κοινή” γλώσσα για το μπάσκετ και συνενοούμασταν χωρίς “παράσιτα”, αλλά και για το χιούμορ του, τις πλάκες που κάναμε. Ήταν ευθύς, ειλικρινής και είχε εκρηκτικές αντιδράσεις μερικές φορές όταν έκανε καμια μλκια κάποιος από τους “απο πάνω”. Ποτέ δεν θα ξεχάσω (και πάντα γελώ με την καρδια μου όταν μου έρχεται η σκηνή στον νου), φανταζομαι το ίδιο και οι Γιώργος Κυριάκου, Ντίνος Φοινικαρίδης και άλλοι δυο-τρεις συνάδελφοι που ήταν παρόντες, με τα “ιπτάμενα σουβλάκια” στην Αθήνα, σε κάποια διεθνή διοργάνωση.
Ο υπεύθυνος του τιμ του σταθμού στον οποίον εργαζόταν ο Λάζαρος, παράγγελνε κάθε βράδυ σουβλάκια στο ξενοδοχείο. Οι υπόλοιποι πηγαίναμε σε ταβέρες άλλες Μια δυο, τρεις, τα πήρε στο κρανίο ο Λάζαρος. Είχαμε κανονίσει να πάμε στη ‘Ροζαλία” στα Εξάρχεια, είδε ξανά μπροστά του σουβλάκια, τα έπιασε, όλες τις πίτες, και, “κατεβάζοντας καντήλια”, τις εκσφενδόνισε σε ύψος μισής πολυκατοικίας! Φυσικά, μας ακολούθησε στη “Ροζαλία” και δεν τόλμησε να του φέρει ξανά σουβλάκια ο υπεύθυνος, που είχε μείνει εμβφόντητος και δεν έβγαλε άχνα.
Τι άλλο να πούμε τέτοιες ώρες. Αιωνία ας ειναι η μνήμη του Λάζαρου. Συλλυπητήρια στη σύζυγό του, Γιάννα, στον γιο του Μάριο, και στην ευρύτερη οικογένεια.
Ελπίζουμε ότι, τα σωματεία καλαθόσφαιρας στα οποία υπήρξε παίκτης ή προπονητής, η ΚΟΚ και άλλοι καλαθοσφαιρικοί φορείς θα αποτίσουν τις δέουσες τιμές στη μνήμη του Λάζαρου Παπαδημητρίου.
Πέτρος Χατζιχριστοδούλου
