Ειλικρινά τα λόγια για τη σχέση του μπασκετικού Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό έχουν στερέψει. Οι λέξεις για να περιγράψουν αυτό που τους… δένει είναι ελάχιστες. Οι «πράσινοι» πάντοτε βρίσκουν τον τρόπο να προσθέτουν ακόμη μια κατηγορία στα «επεισόδια» με τον αιώνιο αντίπαλο. Λες και κάθε χρόνο σκαρφίζονται κάτι καινούργιο για να το κάνουν πιο δύσκολο και πιο εμφατικό.
Έτσι, το βράδυ της Παρασκευής το μαγικό ραβδάκι του ΟΑΚΑ μετέτρεψε τον βασιλιά σε θηρίο και τον αντίπαλο σε θήραμα. Με αίσθημα υπεροχής και συγκέντρωση στον απόλυτο βαθμό ο Όντετ Κάτας οδήγησε την ομάδα σε ένα εντυπωσιακό και άκρως πειστικό πέρασμα από το Φάληρο.
Ο Ισραηλινός δεν νίκησε κατά κράτος τον Γιώργο Μπαρτζώκα αλλά απέδειξε πως η προετοιμασία του αγώνα πέρασε σε άλλο επίπεδο. Χωρίς το μεγάλο του όπλο (Νεμάνια Νέντοβιτς) κατάφερε να πάρει το 101% από κάθε παίκτη και να κάνει ματ σε όλα τα σχέδια του Έλληνα τεχνικού. Βραχυκύκλωσε τον Σλούκα, χρησιμοποίησε για μεγάλο διάστημα ψηλές πεντάδες με τον Παπαπέτρου στο «2» και τον Σαντ Ρος ή τον Μποχωρίδη στο «1» κλείνοντας κάθε δίοδο προς τη ρακέτα.
Παράλληλα, απαίτησε για μια ακόμη φορά (το έχουμε περιγράψει ξανά από τις πρώτες ημέρες του στην Αθήνα) από τουλάχιστον τα 4/5 της πεντάδας να πηγαίνουν στο επιθετικό ριμπάουντ προκειμένου να ανανεώσει τις κατοχές του και με αυτόν τον τρόπο κυριάρχησε στους αιθέρες.
Αν εξαιρέσουμε, λοιπόν, το καταστροφικό πέρασμα του Μακ από το παρκέ (και την μέτρια εικόνα του Φόστερ) ο Κάτας έστησε μια ομάδα με μείον τρεις ξένους ουσιαστικά και τσάκισε τον αντίπαλο. Ο Μποχωρίδης έκανε το καλύτερο παιχνίδι στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα και τον Παναθηναϊκό αφήνοντας πίσω τη μοιραία στιγμή με τον Προμηθέα πέντε ημέρες νωρίτερα. Στέκομαι σε αυτό γιατί ο προπονητής πιστώνεται απόλυτα την πνευματική προετοιμασία σε μια εύθραυστη στιγμή για έναν αθλητή.
Ο Σαντ Ρος βγήκε μπροστά, πήρε πρωτοβουλίες, σκόραρε και έπαιξε αμυνάρα ενώ ο Ουάιτ εισπράττει την πίστη προς το πρόσωπο του από τον Κάτας και αυτό το βγάζει στο γήπεδο. Την ίδια ώρα Μήτογλου, Μπέντιλ και Παπαγιάννης έλεγξαν την κυκλοφορία στο ζωγραφιστό και προσέγγισαν το παιχνίδι με τον σωστό τρόπο που τους είχε ζητηθεί. Ειδικά, ο Ντίνος βρίσκεται σε μια εξαιρετική κατάσταση έχοντας επιστρέψει στο «4» αν και κόντρα στον Ολυμπιακό πέρασε και από το «5» για κάποια λεπτά προσφέροντας ποικιλοτρόπως στην ομάδα.
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, …τελείωσε τους «ερυθρόλευκους» και τους βύθισε στις σκέψεις και τα προβλήματα τους. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως οι «πράσινοι» έδωσαν ξανά τη χαριστική βολή παίρνοντας ακόμη και τη διαφορά του πρώτου αγώνα για την περίπτωση που ισοβαθμήσουν οι δυο τους. Εξάλλου, είναι και λόγοι ιστορικοί που επιτάσσουν από τον μπασκετικό Παναθηναϊκό να παίρνει το αίμα του πίσω για ήττες που πόνεσαν και ενόχλησαν.
Το έκανε στο ΣΕΦ, το έπραξε με τη Βαλένθια και παραλίγο να το κάνει και με τη Βιλερμπάν φτάνοντας στη νίκη και καλύπτοντας δηλαδή και τις διαφορές του πρώτου γύρου. Δεν είναι πως κυνηγά κάτι αλλά είναι πως αυτή η φανέλα δεν μπορεί να παρατά τα όπλα και να ξεχνά τον τρόπο που ηττήθηκε.
ΥΓ: Τα ματς με τον ΠΑΟΚ και αυτό με το Περιστέρι για το Κύπελλο είναι δύο φορές πιο σημαντικά. Το ένα διασφαλίζει την απόσταση ασφαλείας για το πλεονέκτημα και το άλλο ανοίγει τον δρόμο για έναν τίτλο. Κανείς δεν μπορεί να ξεχνάει ποιοι είναι οι βασικοί στόχοι. Άλλωστε, τα διπλά στο ΣΕΦ φαντάζουν ως ακόμη μια μέρα στη δουλειά για τον Παναθηναϊκό.
ΥΓ2: 25/25 βολές; 25/25 βολές; Και όμως ήταν ένα ακόμη δείγμα της απόλυτης συγκέντρωσης και της σωστής πνευματικής προσέγγισης.
ΥΓ3: Το τρίλεπτο του Κασελάκη στο παρκέ είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Το τρίλεπτο του Μακ είναι «ιδανικό» για εγκεφαλικά επεισόδια.
ΥΓ4: Η γλώσσα του σώματος των παλιών του Ολυμπιακού τα λέει όλα. Ο Σπανούλης οδηγείται σε ένα φινάλε που δεν του αρμόζει.
ΥΓ5: Τα 58.44 λεπτά που έχει αγωνιστεί για παράδειγμα ο Χαραλαμπόπουλος από το ξεκίνημα της σεζόν σε επίσημο ματς αποδεικνύει την αυτοκτονία και τις καταστροφικές συνέπειες του μέχρι τέλους. Τρίτη σεζόν που ο Ολυμπιακός θα κάνει έξι μήνες διακοπές χωρίς να κυνηγά τίποτα με παίκτες να έχουν μείνει στο… ράφι της απραξίας.
