Η κατάσταση είναι γενικώς μπερδεμένη… Τη στιγμή που τίποτα πλέον δεν είναι το ίδιο και κάποιες στιγμές που τις θεωρούσαμε ασήμαντες, αρκετοί από εμάς, καταλάβαμε και αντιληφθήκαμε την αξία τους…
Τις αγκαλιές, τις συναντήσεις στο οικογενειακό τραπέζι, την επίσκεψη στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και τόσα πολλά άλλα…
Όλα αυτά, που είναι κανόνες της ζωής, αλλά ευχάριστοι κανόνες!
Το ίδιο λοιπόν είναι που ισχύει και για τα καλαθοσφαιρικά μας πράγματα…
Αυτούς τους τύπους που διαμαρτύρονται, αυτούς τους τύπους με τις στολές που τους λέμε παίκτες, τους παράγοντες, τους διαιτητές, τους κριτές, είναι μια μεγάλη αλήθεια ότι…
Ο ένας έχει πεθυμήσει τον άλλον!
Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ…
Γιατί είναι αλήθεια ότι μου λείψανε (και μου λείψατε) ΟΛΟΙ!
Στους περισσότερους από εμάς, έχει η λείψει αυτή η χαρά, το να βλέπουμε τα μικρά παιδιά στα αναπτυξιακά και να τα χειροκροτούμε…
Όλοι λένε ότι όταν ΘΑ επανέλθουμε, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο…
Εγώ λέω (και δεν είμαι ο μόνος) ότι, ναι, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, αλλά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!
