Ένας από τους πέντε-έξι Έλληνες που αποτελούν «το μπάσκετ που μας μεγάλωσε» θυμάται το ξύλο από τον Ρέτζι Μίλερ και πολλές ανέκδοτες ιστορίες επίθεσης. Ο Γιώργος Σιγάλας δεν μασάει τα λόγια του. Αυτά που θέλει να πει θα τα πει. Και τα είπε μια και καλή.
Στην απολαυστική συνέντευξη που παραχώρησε στο Oneman.gr μίλησε για το μπάσκετ, την καριέρα του, αλλά στάθηκε και σε σπουδαίες προσωπικότητες που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα.Το πρώτο μπάσκετ που έπαιξε ήταν στην πέμπτη δημοτικού. Μέχρι τότε έπαιζε ποδόσφαιρο με πλαστικά μπουκαλάκια που είχε γεμίσει με χαρτί. Την ίδια χρονιά έβγαινε στις αίθουσες η ταινία του Ted Kotcheff, ‘Το Πρώτο Αίμα’. Μια δεκαετία μετά, όλοι θα φώναζαν τον Σιγάλα όπως τον ήρωα της ταινίας. Στο δημοτικό, ήταν ένα κεφάλι πιο ψηλός απ’ όλους. Στην τρίτη γυμνασίου ήταν 1.87 και το καλοκαίρι πριν την πρώτη λυκείου πήρε δέκα πόντους. Δεν μπορούσε να περπατήσει. Έφτασε τα δύο μέτρα και μετά μεγάλωνε μόνο το πόδι.
“Δεν ήμουν τσαμπουκάς μικρός. Ήμουν προστατευτικός λόγω σωματοδομής, έχω φάει πολύ ξύλο προστατεύοντας άλλους”.
“Τότε είχαμε συμμορίες στον Πειραιά, αλλά με την έννοια την καθαρή. Ξύλο με τα χέρια, όχι μαχαιρώματα. Ήμασταν μια τεράστια παρέα είκοσι ατόμων, καμιά φορά κατέβαιναν στα στέκια μας, άλλες πηγαίναμε στα δικά τους. Πάντα έμπαινα για να βοηθήσω φίλους, αλλά τις έτρωγα γιατί πέφτανε πολλοί πάνω μου. Ποτέ δεν ήθελα να χτυπήσω πρώτος, γιατί φοβόμουν τη δύναμή μου και γιατί δεν το θεωρούσα σωστό. Δεν κερδίζεις τίποτα με τους τσαμπουκάδες”.
“Ήμουν από μια οικογένεια που τα έβγαζε πέρα, αλλά με κόπο. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν ενός, η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε και μεγάλωσα με τον πατριό μου. Είχαμε πολύ καλή σχέση, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα”.
“Ήταν διαφορετικοί οι νόμοι τότε. Στα 21, ο νόμος με υποχρέωσε να υπογράψω για πέντε χρόνια στον Ολυμπιακό. Δεν μου έδινε το δικαίωμα να διαπραγματευτώ. Ο Ρεντζιάς δεν έπαιξε μπάσκετ για έναν χρόνο και ήταν στα δικαστήρια με τον ΠΑΟΚ για να πάει στην Μπαρτσελόνα. Εγώ δεν ήμουν το όνομα που ήταν ο Ρεντζιάς τότε, ακόμα φτιαχνόμουν. Ίσως έκανα λάθος, αλλά δεν είχα σχεδόν ποτέ μάνατζερ. Ένιωθα ευτυχισμένος στον Ολυμπιακό και δεν το σκέφτηκα ποτέ. Μου έλεγαν, Γιώργο θα πάρεις αυτά, έλεγα εντάξει, ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν ζήτησα ποτέ κάτι”.
“Σίγουρα πάντως δεν παίρναμε τα ποσά που φαντάζεται ο κόσμο ή τα ποσά που παίρνουν τώρα οι παίκτες. Άκου ένα περιστατικό. Είμαι στην Πειραιώς, οδηγώ ένα BMW. (Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν ένα Fiat Tipo που πήρα στα 21 με τα πρώτα μου χρήματα με δόσεις. Στα 24 πήρα το BMW, γιατί ήθελα ένα καλό αυτοκίνητο, στιβαρό). Κάνει ένας κύριος μια στραβοτιμονιά και περνώντας του παίρνω τον καθρέφτη. Σταματάω μπροστά του και με βλέπει ένας νταλικέρης, με αναγνωρίζει και φωνάζει, έλα ρε Γιωργάρα, δεν πειράζει ρε φίλε, πάρ’ του ένα καινούργιο αμάξι. Το αντιλαμβάνεσαι; Πού να ήξερε ότι κι εγώ με δόσεις το είχα πάρει”
