ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙΜΑΚΛΙΟΥ. Νιώθω έντονα την ανάγκη να γράψω ένα-δυό λόγια για τον ΑΧΙΛΛΕΑ.
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ που μόνο και μόνο όταν ακούς το όνομα του σε πιάνει μια νοσταλγία, μια μελαγχολία και σε κάνει να ξεφυσάς αργά.
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ που εμείς στο ΚΑΙΜΑΚΛΙ αλλά και στη ΠΑΛΛΟΥΡΙΩΤΙΣΣΑ τον έχουμε συνδεδεμένο με κάποια από τα πιο ωραία μας χρόνια.
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ του ανοιχτού με τις μυρωδιές από τον μακαρίτη το Νικολή.
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ του κλειστού της Παλλουριώτισσας με τις καρέκλες στο γήπεδο και τους διακόπτες που κατέβαιναν στα ζόρικα .
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ, αυτό τον μεγάλο Οργανισμό που μεγάλωσε γενιές και γενιές , και στο ανοικτό στην οδό Σταδίου και στο Λύκειο Παλλουριώτισσας.
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ που μας έμαθε τι είναι η καλαθόσφαιρα και πως μια συνοικιακή ομάδα μπορεί να μεγαλουργήσει.
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ που μας έμαθε τι είναι αθλητισμός, σεβασμός, το «ευ αγωνίζεστε» .
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ που σήκωσε ολόκληρο το ΚΑΙΜΑΚΛΙ στους ώμους του. Εξάλλου εκείνο που πάντα εξιτάρει είναι η έκπληξη , το απρόβλεπτο , η κατάθεση ψυχής, η νίκη του Δαβίδ εναντίων του Γολιάθ , και ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ του ΚΑΙΜΑΚΛΙΟΥ είχε γίνει για χρόνια ο Δαβίδ μας σε μια όμως γιγαντιαία έκδοση.
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ που έκανε το όνομα μιας ακριτικής και ταλαιπωρημένης συνοικίας της Λευκωσίας να ακουστεί όχι μόνο σε όλη τη Κύπρο αλλά και στο Ευρωπαϊκό στερέωμα λυγίζοντας μπασκετικά μεγαθήρια στο κλειστό της ΠΑΛΛΟΥΡΙΩΤΙΣΣΑΣ.
Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ που ίσως ήταν η πρώτη ομάδα που απέβαλε τα ‘’κομματικά’’ από πάνω της και κατάφερε να ενώσει σε μια κερκίδα οπαδούς όλων των ποδοσφαιρικών ομάδων. Για τον ΑΧΙΛΛΕΑ που πάντα στηριζόταν σε δικά του παιδιά, σε παιδιά της περιοχής, σε τοπικούς «ήρωες» που μάτωναν την φανέλα τους.
Για τούτο τον ΑΧΙΛΛΕΑ θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες, το ελάχιστο όμως που μπορούμε να κάμουμε είναι να τον στηρίξουμε με την αγορά του εισιτηρίου διαρκείας τώρα που ήρθε ξανά στα σαλόνια της πρώτης κατηγορίας.
