Το 67-23 και οι ενστικτώδης κριτικές για την Εθνική μας , μου θυμίζουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έχουμε ως προπονητική κοινότητα αλλά και ο χώρος μας γενικότερα.
Του Κώστα Εγγλέζου
Πρώτον:όταν μια ομάδα είναι μόλις στον πρώτο αγώνα θα πρέπει να κυριαρχήσει το στοιχείο της υπομονής.
Δεύτερον:τα παιδιά βρίσκονται σε μια εν εξελήξη διαδικασία.
Τρίτον:ξεχάσαμε όλες εκείνες τις κριτικές για την 3η κατηγορία περί «παιδικής χαράς» και τώρα που αγωνιζόμαστε στην 2η κατηγορία με τον ψηλό βαθμό δυσκολίας πάλι μηδενίζουμε την προσπάθεια.Έτσι αναιρούμε τον εαυτό μας.
Τέταρτον:όταν οι ελάχιστοι που μείναμε και επιμένουμε σε σωματειακό επίπεδο ότι πρέπει να πιέσουμε τα παιδιά σε θέματα νοοτροπίας ,έντασης της προπόνησης και ρυθμού,δεν είμαστε αρεστοί και πρέπει σχεδόν σε καθημερινή βάση να εξηγούμε τα αυτονόητα.
Για όσους δεν πρόσεξαν κάποια τακτική ανάλυση ας διαβάσουν προσεκτικά το Τέταρτον σημείο.
