Ο Κεραυνός ηττήθηκε στο ντέρμπι κορυφής από την ΑΕΚ, μέσα στο Στρόβολο, μετά από 6 συνεχόμενες νίκες επί των Λαρνακέων και περνά την πρώτη του αληθινή φετινή κρίση με τον Ανδρέα Κόκκινο να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ κινδυνολογίας και άνεσης, αναλύοντας το πως οι ερυθροκίτρινοι του Λειβαδιώτη έφτασαν από το “πάμε για το αήττητο” στο αποψινό “do or die στη Λεμεσό για την πρωτιά και το πλεονέκτημα έδρας”.
Ήταν ίσως και φυσικό επακόλουθο μετά την εντυπωσιακή του πορεία και το 14-0, ρεκόρ που σταμάτησε στο Παλατάκι του Παραλιμνίου. Το ρεκόρ αυτό μπορεί να αποδειχθεί και πλασματικό αφού οι Στροβολιώτες βρέθηκαν προ του φάσματος της ήττας -τουλάχιστον- άλλες δύο φορές, στις εκτός έδρας αναμετρήσεις με Απόλλωνα και ΑΕΚ διευρύνοντας το σερί τους κυρίως λόγω της προσωπικότητας των καλαθοσφαιριστών του.
Ο Κεραυνός δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη κακή ομάδα, ούτε ο Λείβας κακός προπονητής. Απλά το impact της απώλειας του Αμπουκάρ (ακόμη και όταν δεν ήταν στο παρκέ, η προσωπικότητά του έφτανε και περίσσευε) σε συνδοιασμό με το ντεφορμάρισμα κάποιων καλαθοσφαιριστών (και φυσικά το ανέβασμα της ΑΕΚ) έφεραν τους ερυθροκίτρινους από το “στόχος και το αήττητο μέχρι το τέλος” στο “do or die με τον Απόλλωνα για το πλεονέκτημα έδρας”.
Ο Όντομ (παρ’ότι δεν αγωνίστηκε το Σάββατο) δεν πρόκειται να “γεμίσει” ποτέ τα παπούτσια του Αμπουκάρ, δεν ήρθε γι’αυτό το λόγο και δε μπορεί και κανείς να τον συγκρίνει ή να περιμένει τέτοια από αυτόν. Ο Κίτον Γκραντ στους περισσότερους αγώνες δε θυμίζει ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ τον εκπληκτικό two-way player που θαυμάσαμε με τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ (αν και μερίδιο σε αυτό ίσως να έχουν και διάφορα προσωπικά ζητήματα) ενώ και ο Άντονι Κινγκ δείχνει καταπονημένος αφού από το ξεκίνημα της χρονιάς εκτός από τα δικά του λεπτά, κλήθηκε να κλείσει διάφορες τρύπες με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μια φυσιολογική κάμψη στην απόδοση του.
Η καλοκουρδισμένη πλέον μηχανή, μοιάζει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα κέφια του -καλύτερου ίσως- ξένου του πρωταθλήματος, Τζος Χάγκινς που σαν άξιο συμπαραστάτη βρίσκει τον ανεβασμένο Τζέικ Ο’Μπράιεν, ένα δίδυμο που θα αποδειχτεί καθοριστικό για να καθορίσει που μπορεί να φτάσει ο φετινός Κεραυνός. Η δύναμη πυρός που ήταν οι καλαθοσφαιριστές που έρχονταν από τον πάγκο, δείχνει να έχει κοπάσει για τα καλά ενώ όπως είχα αναφέρει και προ τριών εβδομάδων η επιθετική λειτουργία της ομάδας του Λειβαδιώτη έχει πέσει κατακόρυφα με τους 67.3 πόντους μέσο όρο τα τελευταία 3 ματς να… “φωνάζουν” από μακριά.
Όλα τα πιο πάνω, σε συνδοιασμό με την ήττα στο Παραλίμνι έφεραν τον Κεραυνό στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Δεν ήταν τόσο το ροζ φύλλο, όσο το γεγονός ότι η ομάδα του Κακιούζη ανέδειξε τις αδυναμίες των ερυθροκιτρίνων και τους έκανε για πρώτη φορά φέτος να μοιάζουν… τρωτοί. Τόσο στα μάτια των αντιπάλων -και δη της ΑΕΚ- που μυρίστηκαν αίμα, όσο και στα ενδότερα δημιουργώντας ίσως ένα κλίμα αμφισβήτησης.
Ας μη γελιόμαστε όμως, Κεραυνός και Λειβαδιώτης, ιδιαίτερα την περσινή περίοδο είχαν αναγάγει σε επιστήμη το αυτομαστίγωμα, τις “αυτοκτονίες” όμως στο τέλος έβρισκαν τον τρόπο να βγουν από την κινούμενη άμμο (στην οποία ΜΟΝΟΙ τους είχαν μπει) φτάνοντας θριαμβευτικά στο double crown. Ίσως η απουσία πίεσης και κινήτρου μετά το τεράστιο σερί και την έξοδο από την Ευρώπη να επέφερε καθίζηση και μερική έλλειψη κινήτρου όμως η τωρινή κριτική και αμφισβήτηση μπορεί είτε να βυθίσει… είτε να πεισμώσει και να γιγαντώσει τους πρωταθλητές.
Στο χέρι τους είναι, με την αρχή να γίνεται απόψε στη Λεμεσό…
