Υπάρχουν στιγμές που επιθυμείς να είσαι μόνος, σε πλήρη ηρεμία.

Υπάρχουν στιγμές που επιθυμείς να είσαι μόνος, σε πλήρη ηρεμία.

Συχνά ακολουθούν στιγμές που ίσως έχεις φοβηθεί τη συνέχεια.

 Ναι, ένας τραυματισμός μπορεί να είναι εφιάλτης για έναν αθλητή…

 Αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου…

Πέρα από τον δύσκολο δρόμο της αποθεραπείας, στον οποίο χρειάζεσαι εσωτερική δύναμη και ανθρώπους γύρω σου, αναζητάς κάποιες φορές την ηρεμία.

Μία ηρεμία την οποία μου πρόσφερε η θάλασσα.

Ένα μέρος όπου αισθανόμουν να θεραπεύει και να γαληνεύει την ψυχή μου, ειδικά το καλοκαίρι του 2019.

Κάθε μέρα, κατά τις 7 το πρωί ήμουν στην παραλία στο Καβούρι .

Θα απορήσει κάποιος «γιατί τόσο νωρίς;» …

Ήθελα να βρίσκομαι μόνη, χωρίς τους θορύβους των ανθρώπων, με μοναδική συντρόφια το νερό, τον ουρανό και τον θεό.

Τραυματίστηκα στο γόνατο σε ένα ανεπίσημο φιλικό αγώνα με την Εθνική Ελλάδας μπάσκετ, τον Μάιο του 2019. Επιχείρησα να κάνω ένα λέι απ, όπως έχω κάνει χιλιάδες φορές και απλά ένιωσα κάτι στο πόδι μου.

Έπεσα κάτω, πόνεσα πολύ, αλλά από το σοκ δεν μπορούσα ούτε να κλάψω ούτε να φωνάξω.

 Πολλοί σε εκείνο το φιλικό δεν κατάλαβαν ότι έπαθα κάτι.

Σηκώθηκα, πήρα τα πράγματα μου και μπήκα σε ένα ταξί για να πάω στο νοσοκομείο…

Η πρώτη μου σκέψη ήταν «γιατί τώρα;» …

Πριν από μια εβδομάδα, στην πρώτη μου επαγγελματική χρονιά μετά το κολέγιο, είχαμε πάρει με την ομάδα μου πρωτάθλημα και κύπελλο στο Βέλγιο.

Μέσα σε μια στιγμή, άλλαξαν όλα.

Οι πιο βασανιστικές σκέψεις ήταν εκείνες που ήρθαν στο μυαλό όταν έκανα τη μαγνητική τομογραφία. Ήταν 20 λεπτά τρόμου.

Δεν ήξερα τι να περιμένω.

Φόβοι, ανασφάλειες. Έβρισκε συνεχεία αδιέξοδα το μυαλό μου.

Όταν βγήκαν οι εξετάσεις, με έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο οι γιατροί και οι νοσοκόμες και εκεί έκλαψα όσο δεν έχω κλάψει ποτέ μου…

Δύσκολα κλαίω, όχι γιατί το θεωρώ κακό. Απλώς πιστεύω ότι στις δύσκολες στιγμές πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να βρει μια λύση στο πρόβλημα και να αποφύγει τη μοιρολατρία.

Μόλις άκουσα τη γνωμάτευση, πονούσε η καρδιά μου, όλο μου το σώμα και σκεφτόμουν με τρόμο τη συνεχεία.

Πόσο ΛΑΘΟΣ ήταν αυτή η απελπισία! 

Λένε ότι ο τραυματισμός είναι η μεγαλύτερη φοβία των αθλητών.

Μιλώντας για τον εαυτό μου, μια από τις μεγαλύτερες φοβίες είναι να μην βελτιώνομαι, να μην εξελίσσομαι και να μένω στάσιμη.

Όχι μόνο ως αθλήτρια, αλλά και ως άνθρωπος.

Αυτό συμβαίνει και με έναν τραυματισμό. Σε κάνει να νιώθεις σαν φυλακισμένος που πρέπει να εκτίσει την ποινή του και να κάνει υπομονή μέχρι να γυρίσει στην ελευθερία του.

Οι άνθρωποι ξεχνάμε πολλές φορές πως η χειρότερη κόλαση δεν είναι μια προσωρινή ή και μόνιμη αναπηρία, αλλά η ανικανότητα να αγαπάς, η κόλαση της ψυχικής μόνωσης.

Ναι, ένας τραυματισμός είναι εφιάλτης για έναν αθλητή, αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.

Η σκέψη ότι υπάρχει τόση αδικία στον κόσμο με έκανε να ντρέπομαι για τις στιγμές της λιγοψυχιάς μου…

Ένας μέτριος από πλευράς σοβαρότητας τραυματισμός δεν μπορεί να ματαιώσει τα όνειρα ενός αθλητή, αλλά μάλλον να τα κάνει ακόμη πιο ζωηρά και επιθυμητά.

Ποτέ στη ζωή και την καριέρα μου δεν σκέφτηκα ότι «αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε μένα», διότι όταν κάνουμε σχέδια, ο θεός γελάει.

Οτιδήποτε μας συμβαίνει, καλό ή κακό, είναι για να πάρουμε ένα μάθημα.

Ένας τραυματισμός είναι ένας δρόμος αναθεώρησης, αναπροσαρμογής και εξερεύνησης του εαυτού μας και του τρόπου που λειτουργεί στο περιβάλλον του.

Είχα ακούσει ότι σε έναν τραυματισμό «σβήνουν τα φώτα» και μένεις μόνος.

Στη δική μου περίπτωση, σίγουρα έσβησαν τα φώτα, σχετικά με την αγωνιστική δημοσιότητα.

Αλλά ποτέ δεν εξάρτησα την αθλητική αυτοεκτίμησή μου από τα φώτα της δημοσιότητας.

Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει ένας αθλητής αυτή την εποχή, που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας.

Τα social media είναι ένα γλυκό ψέμα.

Στην ελληνική δημοσιογραφία και γενικότερα κουλτούρα, τη μια μέρα είσαι  «το μεγαλύτερο ταλέντο της Ελλάδας» και την επόμενη μπορεί να είσαι «ένα χαμένο ταλέντο».

Θα ήμουν τρελή αν με φόβιζαν τα σβηστά φώτα… Από την άλλη πλευρά, με σβηστά αυτά τα φώτα, μπόρεσα να δω πολλά κεράκια αναμμένα στο πλάι μου.

Είχα δίπλα μου τους δικούς μου ανθρώπους και πήρα τόση στήριξη.

Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που έδειξαν με τις πράξεις τους αμείωτο και συγκινητικό ενδιαφέρον σε όλη την πορεία της ανάρρωσης και αποθεραπείας.

Ο δρόμος της αποκατάστασης είναι μοναχικός όταν δεν εκφράζεις τις ανάγκες σου.

Δεν σκέφτηκα ΠΟΤΕ ότι θα ήθελα όλο αυτό να το περάσω μόνη μου… Κανένας δεν μπορεί να κάνει κάτι σπουδαίο μόνος του.

Όλοι παίρνουμε ένα χέρι βοηθείας από κάπου. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν τραυματισμό, που χρειάζονται πολλά χέρια για να σε βοηθήσουν να ορθοποδήσεις πάλι.

Στη αρχή ενός τραυματισμού απορείς αν το τηλέφωνο θα χτυπήσει ή αν θα μείνει βουβό…

Την πρώτη εβδομάδα γίνεται ένας χαμός. Μετά ηρεμούν τα πράγματα και τηλεφωνούν αυτοί που πραγματικά θέλουν να σε βοηθήσουν.

Δεν έχω κανένα παράπονο. Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερή που δεν ένιωσα στιγμή μόνη και αβοήθητη.

Τα άτομα που με στήριξαν περισσότερο ήταν σίγουρα η οικογένειά μου και πρόσωπα αγαπημένα που με βοήθησαν πρακτικά και ψυχολογικά.

Όπως και τα μέλη της Εθνικής ομάδας, που μου μετέδιδαν την πίστη τους ότι σύντομα θα επιστρέψω στο δυναμικό της.

Τώρα μπορώ να πω ότι ήταν δώρο ζωής η διαδρομή από τον τραυματισμό μέχρι την αποκατάστασή μου.

Ακούγεται τρελό, αλλά έμαθα τόσα για μένα, τους άλλους, το νόημα της ζωής, το θαύμα της αγάπης.

Όλα αυτά με άλλαξαν, με εξέλιξαν σε ένα καλύτερο και πολύ πιο φιλοσοφημένο άτομο.

Συνέβη κάτι που θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δεν το θεωρώ ατυχία.

Δεν πιστεύω στην τύχη, αλλά στη σκληρή δουλεία.

Όπως δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άτυχες στιγμές.

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και δεν είναι θέμα ατυχίας.

Για να συμβεί ένα πράγμα, κάτι έχει προηγηθεί.

Στη δική μου περίπτωση, ο συνολικός χρόνος ξεκούρασης μου στα τελευταία εννέα χρόνια δεν ήταν παραπάνω από τρεις εβδομάδες.

Έπαιζα όλα τα καλοκαίρια και σε δυο και τρεις Εθνικές ομάδες.

Τα κολεγιακά χρόνια της Αμερικής ήταν σκληρά.

Αλλά και στην Ισπανία και στο Βέλγιο έπαιξα σε συλλόγους υψηλού επίπεδου και με αυστηρές απαιτήσεις.

Η ξεκούραση πρέπει να είναι μέρος της προπόνησης.

Πρέπει να δουλεύεις μεθοδευμένα και όχι διαρκώς, ασταμάτητα.

Σίγουρα ένας αθλητής σκέφτεται ότι μπορεί να μην ξαναπαίξει το άθλημα που αγαπά τόσο, σε αυτό το υψηλό επίπεδο.

Το θέμα είναι να μάθει να ζει το σήμερα ζωηρά, να είναι ευγνώμων για ό,τι έχει καταφέρει και να περιμένει το αύριο με νηφαλιότητα.

Μετά τον τραυματισμό μου δεν αισθάνθηκα κανέναν φόβο, από οικονομικής πλευράς.

Έχω πάρει το πτυχίο μου, τελειώνω το μάστερ μου σε έναν χρόνο και όποτε θελήσω μπορώ να επιστρέψω στην Αμερική και να αρχίσω να δουλεύω.

Θυμάμαι τον πατέρα μου που μου έλεγε ότι ένας μεγάλος αθλητής πρέπει να είναι ένας άνθρωπος που να έχει περιεχόμενο και ένα πτυχίο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.

Πόσες φορές είχα τσακωθεί μαζί του για αυτό το πράγμα.

Τώρα νιώθω τόσο ευλογημένη που τον άκουσα και ανακάλυψα ότι δεν είμαι μόνο καλή στο μπάσκετ, αλλά και σε άλλα τόσα πράγματα, μέσα από τις σπουδές μου.

Δεν θα ήθελα να μείνω στο χώρο του μπάσκετ όταν τελειώσει η καριέρα μου απλώς γιατί δεν είμαι καλή ή δεν έχω γνώσεις σε τίποτα άλλο. Αλλά διότι θα το ΘΕΛΩ και δεν θα είναι μια επιλογή επιβίωσης.

Η γνώση είναι δύναμη.

Για αυτό χαίρομαι πολύ που βλέπω όλο και περισσότερα κορίτσια να φεύγουν για την Αμερική και να συνδυάζουν το μπάσκετ με τις σπουδές.

Δεν θα γίνουμε όλοι οι αθλητές Σπανούλης και Διαμαντίδης.

Πιστεύω ότι μπασκετικά η νέα Ελεάννα θα είναι καλύτερη, πιο ψύχραιμη, πιο νηφάλια, πιο θετική.

Βιώνεις μία ανεπιθύμητη κατάσταση στην οποία αλλάζουν όλα, λίγο πολύ, στο μυαλό σου.

Αναθεωρείς και διαπιστώνεις ότι πιο πριν έδινες σημασία σε ανούσια πράγματα.

Στην αρχή με «νίκησε» η μεμψιμοιρία, λόγω μιας αρθροϊνωσης τρίτου βαθμού στο πόδι μου.

Όμως δεν έχασα ολότελα την πίστη μου. Σε αυτό με βοήθησαν και ο θεός και οι άνθρωποί μου.

Χρειάζεται μεγάλη υπομονή όλη αυτή η διαδικασία της αποθεραπείας και η υπομονή δεν είναι κάτι που με χαρακτήριζε στο παρελθόν.

Έμαθα, όμως, με τον δύσκολο τρόπο να έχω υπομονή, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή.

Άλλαξα αρκετά και έμαθα να εκτιμώ απλά πράγματα.

Για παράδειγμα, το ότι περπατώ, ότι τρέχω, ότι σουτάρω, για μένα πια έχουν ανεκτίμητη αξία. Νιώθω τόσο ευλογημένη που καμιά φορά χοροπηδάω σαν το μικρό παιδί που χαίρεται με τους φίλους του.

Εγώ χαίρομαι πλέον την υγεία μου, χαίρομαι τους ανθρώπους μου, χαίρομαι τη ζωή.

Έμαθα να εμπιστεύομαι περισσότερο τους ανθρώπους, γιατί για να θεραπευθεί το πόδι μου έπρεπε να αφεθώ στα χέρια άλλων.

Πολλές φορές σκέφτηκα ότι «δεν μπορώ άλλο».

Η αρθροϊνωση ήταν αρκετά σπάνια και δεν άφηνε το πόδι μου να τεντώσει ούτε να κλείσει για σχεδόν τέσσερις μήνες…

Έκανε τόσο δύσκαμπτο το πόδι μου που υπέφερα από τον πόνο καθημερινά.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να περπατήσω και σε πολλές κινήσεις, υπέφερα.

Υπήρξαν μέρες που είπα ότι «δεν πάει άλλο».

Εκεί θέλει υπομονή και επιμονή.

Συνειδητοποίησα ότι κουμάντο κάνει το πόδι μου και όχι οι απαιτήσεις που έχω εγώ από αυτό.

Διορθώσαμε κάθε πρόβλημα και δεν πιστεύω ότι θα γυρίσω η ιδία Ελεάννα, αλλά ακόμη καλύτερη.

Ήμουν φυλακισμένη και τώρα ελευθερώθηκα!

Μπορείτε να φανταστείτε πόση λαχτάρα έχω να παίξω μπάσκετ και να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.

Μεγάλη στήριξη σε όλη αυτή την προσπάθεια είχα και από τον γιατρό μου, τον κ. Χρήστο Θέο.

Έχουμε δει μαζί το χειρουργείο μου περισσότερες από 100 φορές, ώστε να με πείσει ότι δεν υπάρχει τίποτα να με φοβίζει, γιατί το πόδι είναι ακόμα πιο δυνατό από πριν.

Έχουμε καθημερινή επικοινωνία, διότι η αποκατάσταση του χιαστού δεν είναι μια απλή διαδικασία.

Δεν είναι τυχαίο ότι είναι γιατρός του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού τόσα χρόνια.

Έχουν περάσει από τα χέρια του πολλοί παίκτες υψηλού επίπεδου.

Γνωρίζει πολύ καλά τον χώρο των αθλητών, την ψυχολογία τους, την πίεση που μπορεί να δέχονται από μάνατζερ και ομάδες, ώστε να επιστρέψουν συντομότερα.

Ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται όλο αυτόν τον κύκλο, ώστε να μην πιέζονται οι αθλητές.

Η δική μου περίπτωση ήταν αρκετά περίπλοκη, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να μου λέει ότι θα επιστρέψω καλύτερη από πριν και ότι το πόδι μου είναι πια καλύτερο και από το άλλο.

Το σπουδαιότερο δίδαγμα που έμεινε στην αθλήτρια Χριστινάκη και στον άνθρωπο Ελεάννα είναι να εκτιμώ τα απλά πράγματα στην ζωή.

Βασικά κράτησα μια κουβέντα που μου είπε κάποιος: «Το “θέλω” είναι πιο δυνατό από το “μπορώ” και εσύ σίγουρα μπορείς, αλλά ποσό το θες;» .

Πρέπει να θες πολύ κάτι για να το πετύχεις και εγώ επιθυμώ να συνεχίσω από εκεί που το άφησα.

Επιθυμώ να ξαναπαίξω σε υψηλό επίπεδο στο εξωτερικό και να είμαι ανταγωνιστική.

Να συνεχίσω να βρίσκομαι τα καλοκαίρια μου στην Εθνική ομάδα, γιατί πιστεύω πολύ στη νέα γενιά και στην ανανέωση που έχει γίνει.

Θεωρώ ότι η νέα Εθνική ομάδα έχει άφθονο ταλέντο και δεν θα είναι μονοδιάστατη.

Με βοήθησαν πολύ οι συμβουλές της συμπαίκτριας μου στην Εθνική, Τζάκι Γέμελος, η οποία έχει περάσει από πολλές επεμβάσεις χιαστών.

Ξέρει όσο κανένας άλλος τη διαδικασία της αποκατάστασης.

Την θαυμάζω όχι μόνο γιατί με βοήθησε, αλλά γιατί είναι ακομπλεξάριστη, θετική και βοηθάει τις μικρότερες σε ηλικία παίκτριες να γίνουν καλύτερες.

Είμαστε πολύ τυχεροί που την έχουμε και στην Εθνική ομάδα.

Η επιστροφή μου στο γήπεδο πλησιάζει, αλλά δεν με φοβίζει κάτι.

Το πόδι μου είναι καλύτερο και από το άλλο.

Ξέρω ότι θα χρειαστώ χρόνο προσαρμογής στην ομάδα που θα πάω μετά τα Χριστούγεννα.

Κάθε τραυματισμός θέλει τον χρόνο του και όχι πίεση και βιασύνη.

Είμαι έτοιμη από τον έκτο μήνα, όμως δεν έχω μπει σε ομάδα, γιατί όπως λέει και ο γιατρός, ακολουθούμε αμερικανικά πρωτόκολλα.

Όλοι έχουν την εντύπωση ότι οποίος μπει πιο γρήγορα, έκανε την καλύτερη αποθεραπεία. Αυτό είναι η μεγαλύτερη ανοησία που θα μπορούσε να κάνει κάποιος με ρήξη χιαστού…

Θέλω να παίξω πολλά χρόνια μπάσκετ και γι’ αυτό δεν θα ρισκάρω να μπω νωρίτερα. Θα πάρω τον χρόνο που χρειάζεται το πόδι μου.

Δεν θα ξανακάνω ποτέ το λάθος να αγνοώ αυτά που μου λέει το σώμα μου.

Από όλη αυτή την περιπέτεια έμαθα και να ακούω περισσότερο.

Είμαι ακόμα πολύ νέα και έχω μπροστά μου πολλά χρόνια για να παίξω μπάσκετ.

Το εύχομαι, το επιδιώκω και το θέλω πάρα πολύ.

ATHLETESTORIES.GR

Η Ελεάννα Χριστινάκη είναι διεθνής παίκτρια μπάσκετ.

Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Αδαμόπουλος