Ο Δημήτρης Κοντός γράφει για την ήττα του Παναθηναϊκού που έχει βασική αιτία αλλά και τη γενικότερη πορεία έως τώρα.
Τα πράγματα είναι απλά. Οι παίκτες της Μακάμπι επέδειξαν μεγαλύτερο πάθος και θέληση πάνω στο παρκέ και νίκησαν. Προς Θεού δεν κατηγορώ κανέναν για αδιαφορία, ωστόσο, τα 18 επιθετικά ριμπάουντ των παικτών του Γιάννη Σφαιρόπουλου αποτυπώνουν μια εικόνα ομάδας που αρνήθηκε να χάσει ακόμη και όταν βρέθηκε με 17 πόντους πίσω. Ο Παναθηναϊκός στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά έμοιαζε με μια καλοκουρδισμένη μηχανή που είχε μονάχα ως μελανό σημείο τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Από την άλλη, η έλλειψη ήρεμου άσου (Ντιμπαρτολομέο) για να πάρει τις ανάσες του ο παλαβωμένος Γουίλμπεκιν μπλόκαραν περισσότερο τη Μακάμπι.
Με το πέρας του χρόνου, όμως, η επιθετική συνέπεια του Παναθηναϊκού έπεφτε επίπεδο και έτσι έπρεπε κάπως να διασφαλιστούν τα νότα της ομάδας. Αυτό δεν έγινε σε καμία περίπτωση. Οι δεύτερες και οι τρίτες κερδισμένες επιθέσεις των γηπεδούχων μετατράπηκαν σε συνεχόμενα τρίποντα, Γουίλμπεκιν και Ντόρσεϊ έβρισκαν ρυθμό και οι «πράσινοι» έμοιαζαν να διασφαλίζουν το ριμπάουντ μόνο όταν η μπάλα έβγαινε έξω από τις γραμμές. Αυτό σε συνάρτηση με την κάκιστη προσωπική άμυνα πολλών παικτών άλλαξαν το σκηνικό του αγώνα σε βαθμό που το «τριφύλλι» έχασε και μάλιστα με εννέα πόντους διαφορά. Και όλα αυτά σε ένα ματς που η Μακάμπι προσπέρασε πρώτη φορά κοντά στα μισά της τέταρτης περιόδου.
Επιστρέφοντας στην κουβέντα των ριμπάουντ θα δούμε ένα εντυπωσιακό στοιχείο. Γουίλμπεκιν, Ντόρσεϊ και Μπράιαντ (τα τρία γκαρντ) μάζεψαν συνολικά δώδεκα σκουπίδια. Αντίστοιχα οι τρεις του Παναθηναϊκού Καλάθης, Ράις και Φριντέτ εφτά. Τα πέντε περισσότερα που έχει η περιφέρεια της Μακάμπι είναι τα ισάριθμα επιθετικά (έναντι ενός των κοντών του Πιτίνο) που μάζεψαν οι προαναφερθέντες. Αυτό για να μην εστιάζουμε μόνο στα πεντάρια. Εξάλλου ο Παπαγιάννης συνέλεξε εννέα. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως το «τριφύλλι» δεν έχει θέμα στη θέση «5».
Έχοντας διανύσει 15 στροφές, λοιπόν, οι «πράσινοι» βρίσκονται στο 9-6 και ειλικρινά δε ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να (χαμο)γελάσεις. Η ομάδα βρίσκεται με τα δύο πόδια στα πλέι οφ και στην έκτη θέση και έχει πάρει ματς υψηλού κινδύνου. Από την άλλη, έχει χάσει και παιχνίδια που κανείς δεν θα φανταζόταν στο ξεκίνημα της σεζόν με πιο χαρακτηριστικό αυτό με την Άλπμα στο ΟΑΚΑ. Παράλληλα, όλες οι ήττες έχουν έρθει με …πάλη μέχρις (σχεδόν) εσχάτων. Ο Παναθηναϊκός αν εξαιρέσουμε το τελευταίο δεκάλεπτο με τη Χίμκι ήταν μέσα σε όλα τα ματς που δεν κέρδισε αποδεικνύοντας πως μπορεί να χτυπήσει κάθε παιχνίδι. Από την άλλη, όμως, για να κάνει ένα βήμα παραπάνω οφείλει να διορθώσει πολλές λεπτομέρειες και να επιδείξει μεγαλύτερη αγωνιστική σοβαρότητα. Ειδάλλως, θα πέφτει με ψηλά το κεφάλι. Το ευτύχημα είναι πως διαθέτει ταλέντο κα ποιότητα που δεν είχε τα προηγούμενα χρόνια αλλά συνάμα βγάζει και μεγάλα κομμάτια αφέλειας πάνω στο παρκέ.
ΥΓ: Ο αγώνας με τη Ρεάλ κρατάει τον Παναθηναϊκό γερά στο κόλπο πρόκρισης και εξάδας.
ΥΓ2: Ο Παπαπέτρου αποτελεί ένα από τα βασικότερα σημεία αναφοράς αυτής της ομάδας.
ΥΓ3: Ο Τόμας κάνει πολλά καλά πάνω στο παρκέ αλλά πρέπει να δει λίγο περισσότερο τους συμπαίκτες του.
ΥΓ4: Ο Τζόνσον εξακολουθεί να βγάζει μια αδιανόητη… πραότητα.
ΥΓ5: Υπήρχαν τρία, τέσσερα σφυρίγματα για γέλια.
ΥΓ6: Ο Σφαιρόπουλος ζει μια πρωτόγνωρη αποθέωση και αναγνώριση στο Τελ Αβίβ και γράφει το όνομα του στην ιστορία ενός τεράστιου κλαμπ από το οποίο παρέλασαν τα τελευταία χρόνια πολλοί «μάγοι» της προπονητικής.
