Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για την 9η διαδοχική νίκη του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού, για όσα έκαναν ως προς την τακτική οι δύο προπονητές και για τις προσωπικότητες των δύο ρόστερ.
Το διακύβευμα του χθεσινού ντέρμπι είχε να κάνει περισσότερο με την ψυχολογία και την ικανοποίηση των οπαδών κάθε ομάδας, παρά με κάτι ουσιαστικό. Επιμένω αρκετά τα τελευταία χρόνια πως το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό και δεν το αναφέρω τυχαία. Είναι τόσα πολλά τα «διπλά» που έχει κάνει ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ και ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ, που δεν τους είναι και πολύ δύσκολο. Στα δικά μου μάτια το πλεονέκτημα έδρας παίζει ρόλο μόνο όταν η σειρά πάει σε Game 5. Τότε, ναι. Παίζει ρόλο.
Το χθεσινό παιχνίδι επιβεβαίωσε την κατάσταση των δύο ομάδων την συγκεκριμένη εποχή. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα, διαθέτει περισσότερες λύσεις όμως βγάζει μία κούραση εδώ και λίγο καιρό η οποία του δημιουργεί σκαμπανεβάσματα.
Λογικό το βρίσκω. Ο Οκτώβριος ήταν καταπληκτικός, ο μισός Νοέμβριος επίσης και δεν υπάρχει ομάδα στον πλανήτη που να παίζει το ίδιο καλά για 9 μήνες. Ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε την αγωνιστική του βελτίωση. Για να κάνεις τρεις διαδοχικές νίκες στην Euroleague πρέπει να παίξεις μπάσκετ, να είσαι καλός. Και δεν υπάρχει το «έλα μωρέ την Βιλερμπάν και την Βίρτους νίκησε». Η Euroleague έχει ομαδάρες. Η προσθήκη του Μπέικον ξεκάθαρα έχει αλλάξει τα δεδομένα μέσα στην ομάδα, αλλά για τον Αμερικανό γράφω παρακάτω πιο αναλυτικά.
