Πάμε σε ένα άρθρο λίγο διαφορετικό ή τέλος πάντων από αυτά που αρέσουν σε μένα περισσότερο. Μέρες τώρα βλέπουμε αναφορές: το ΑΠΟΕΛ έχει 2 παίκτες με covid η ΑΕΚ 1, ο Αχιλλέας 3 και πάει λέγοντας.
Πουθενά όμως δεν είδα κάποιος να αναφέρεται και στα πόσα προβλήματα προκαλεί όλο αυτό το κακό και στα αναπτυξιακά προγράμματα. Βλέπετε, μπασκετ δεν είναι μόνο άντρες και γυναίκες. Άλλωστε για να υπάρξουν αυτοί πρέπει πρώτα να υπάρξουν οι ακαδημίες. Το τι πέρασε η κάθε ομάδα πραγματικά δεν μπορώ να το γνωρίζω και δεν μπορώ να το φανταστώ κιόλας.
Ας αρκεστώ λοιπόν στην ομάδα που γνωρίζω καλύτερα ελέω και της παρουσίας της κόρης μου στο τμήμα U14 του Αχιλλέα. Αν νομίζετε ότι οι μεγάλοι έχουν θέματα πού να δείτε τα παιδιά. Να πρέπει ο προπονητής να βγάλει λαγούς από το καπέλο του για να μπορέσει να βγάλει δεκάδα. Η μία με covid, η άλλη επαφή, η άλλη στραμπούληγμα και η άλλη χτύπησε στα πλευρά.
Και αυτά είναι μόνο η αρχή. Να παίζουν Λεμεσό και να ορίζουν τον αγώνα στις 9 λες και τα παιδιά πρέπει να διανυκτερεύσουν σε ξενοδοχείο για να παίξουν. Πάλι καλά να λέμε που το έκαναν 10 δηλαδή.
Κανείς όμως δεν γύρισε να πει ή έστω να δει τι περνάνε τα παιδιά…όχι ο Αχιλλέας αλλά όλες οι ακαδημίες… Γιατί ξεχνάμε ότι μπάσκετ είναι τα αναπτυξιακά, από εκεί βλέπουμε πόσο μέλλον έχουμε. Καιρός να ασχοληθεί και κάποιος άλλος πέραν του CB με αυτά τα παιδιά που χύνουν τόνους ιδρώτα, τραυματίζονται,χτυπούν και δεν υπάρχει από πουθενά αναγνώριση.
Εγώ απλά κρούω τον κώδωνα του κινδύνου…Ακούει κανείς;;;
